भित्ता भरि टाँसिन्छ मान्छे, जले पछि जीबन
के हो र यो शरिर आखिर, खरानीको थुप्रो न हो
आगो संगै सकिन्छ मान्छे, बले पछि जीबन
अपुग मै बाँच्यो मान्छे, अल्ली अरु आश गरि
शुन्य मा नै गाँसिन्छ मान्छे, मरे पछि जीबन
भाबनामा रमाउछ मान्छे, रुन्छ अनी हाँस्छ पनी
कतीबेला नासिन्छ मान्छे, छडे पछी जीबन
आउदा मान्छे आफै रुन्छ, रुवाएर जान्छ जादा
यसरि नै रित्तिन्छ मान्छे, गले पछी जीबन
♥♥ यो गजल अल्पआयु मै दिबंगत दाजु नबराज श्रेष्ठको सम्झना मा सर्मपीत गरिएको छ ♥♥
0 comments:
Post a Comment